Komentarze nie są potwierdzone zakupem
Publikacja poświęcona jest analizie organizacyjnych i społecznych czynników mających wpływ na kierunki rozwoju współczesnej polskiej ekonomii, która w okresie międzywojennym osiągnęła fazę „wielkiej nauki”.
Odzyskanie niepodległości w 1918 r. wiązało się z budową struktur administracji państwowej i samorządowej, odbudową i rozwojem gospodarki, a tym samym rodziło potrzebę kształcenia pracowników mających przygotowanie ekonomiczne i prawnicze. Sytuacja ta w sposób istotny przyczyniła się do rozbudowy szkolnictwa wyższego i rozwoju kadry naukowo-dydaktycznej. W badanym okresie, oprócz starych uniwersyteckich galicyjskich ośrodków kształcenia ekonomistów, tj. wydziałów prawa UJ i UJK, funkcjonowały nowo powstałe uniwersytety i wyższe szkoły zawodowe, przy czym te ostatnie uwzględniały w znacznie większym stopniu potrzeby rozwijającej się gospodarki. Okazuje się, że liczne rozwiązania poszczególnych uczelni i wydziałów, a także propozycje usprawniania procesu edukacji ekonomicznej z okresu międzywojennego są w dalszym ciągu aktualne. W latach dwudziestych XX w. powołano do życia ważne dla polskiej ekonomii instytuty naukowe, towarzystwa ekonomiczne i czasopisma. Narodził się ogólnopolski ruch ekonomistów, którego istnienie dowodzi pierwszy samodzielny zjazd ekonomistów polskich w 1929 r.
Niniejsza praca stanowi zbiór cennych informacji dotyczących środowiska ekonomistów Polski międzywojennej.
