Komentarze nie są potwierdzone zakupem
Wiersze Sławomira Studniarza są wyjątkowe. Wydaje się, że ułożył je poeta pochodzący z minionych dziesięcioleci. To mylne wrażenie wynika stąd, że przypominają one, że poezja nie jest tylko komunikatem o sytuacji, o banalnym zdarzeniu czy o zniesmaczeniu życiem. Wiersze te z jednej strony są wizyjne i plastyczne, a z drugiej misterne językowo. Mają swój rytm i nerw.
Lektura poezji jest obcowaniem z tajemniczymi obrazami. Czytasz, więc zapoznajesz się z szyfrem. Przypominasz sobie, że wiersz jest dziełem sztuki, a nie skowytem czy brutalnym gestem, którego podstawowym celem jest nachalne zawracanie głowy.
Każdy utwór ma sobie właściwą dramaturgię. Jest zapisem skoncentrowania się na formie przekazu, który niesie artystycznie przetworzone głęboko osobiste sprawy. Poetę cechuje wysoka kultura literacka i zarówno wrażliwość duchowa, jak też estetyczna. Dzięki swoim uzdolnieniom mówi oryginalnie o tragicznym pięknie istnienia, a nigdy nie tylko o sobie samym. Powaga istnienia łączy się tu z ludycznością, która podnosi rangę przenoszonych w słowach kwestii.
Gorąco polecam twórczość Sławomira Studniarza — takich wierszy jak on nie pisze nikt poza nim.
Prof. Zbigniew Chojnowski
